Սրբուհի Առաքելյան

Մելինեն հոգում է նաև իր քրոջ հոգսերը, քանի որ Սրբուհին մանկուց տառապում է մանկական ուղեղային կաթվածով։ <<Թեև ճակատագիրը մեզ լուրջ փորձություն է տվել քրոջս անբուժելի հիվանդության տեսքով, բայց մենք հաղթահարում էինք խնդիրները, ապրում էինք ուրիշներից ոչ լավ, ոչ վատ>>, — պատմում է Լուսինեն։

Մանկական ուղեղային կաթվածը՝ շարժողականության սահմանափակումը, ծանր փորձություն է թե՛ խնամարկյալի և թե՛ նրա ընտանիքի համար։ Սրբուհին 33 տարեկան է, և բոլոր այդ տարիների ընթացքում գամված է անկողնուն։ Նման ախտորոշմամբ հիվանդների խնամքն ահռելի ու շատ պատասխանատում գործ է, հատկապես եթե խոսքը գնում է հարազատի մասին։ Բայց Մելինեն չի դժգոհում, հակառակը, զրույցի ընթացքում դրսևորում է նման ծանր փորձությունների միջով անցած մարդու համար անհավանական իմաստություն։ Զրկվելով ամեն ինչից՝ հայրենական տնից, սովոր կյանքից, նա պետք է ամեն ինչ սկսի զրոյից։

Մելինեն փաստացիորեն անընդհատ քրոջ կողքին է, ում անհրաժեշտ է շուրջօրյա օգնություն․ կերակրել, լվացացնել, շրջել անկողնում, և իհարկե, շատ խոսել՝ անում է ամեն ինչ, որպեսզի թեթևացնի սիրելի քրոջ տանջանքները։